Μάλλον γερνάω | BIOSHOCK impressions

Μάλλον γερνάω… Δεν εξηγείται αλλιώς… Λίγα χρόνια πριν, το BIOSHOCK θα με κέρδιζε απλά και μόνο με τα τεχνικά χαρακτηριστικά του. Ένα FPS απίστευτης έντασης, με καλοσχεδιασμένα γραφικά, υποβλητικό ήχο και ΑΙ υψηλού επιπέδου. Κερασάκι στην τούρτα, τα έντονα σημάδια RPG με τα οποία είναι μπολιασμένο, τα οποία προσφέρουν ανανέωση σε μια κατηγορία παιχνιδιών που, κακά τα ψέματα, πολλές φορές δίνει την αίσθηση ότι επαναλαμβάνεται.

Στα 35 σου όμως, η οπτική για τα πράγματα φαίνεται ότι αλλάζει. Όσο κι αν νομίζεις ότι παραμένεις ακόμα παιδί, ο τρόπος που βλέπεις τον κόσμο σε προσγειώνει στην ενήλικη πραγματικότητα σου. Έχοντας παίξει τόσα και τόσα παιχνίδια παρόμοιου τύπου, περίμενα ένα κλασσικό FPS, προσαρμοσμένο στις τελευταίες τεχνολογικές εξελίξεις, ικανό να με κρατήσει σε εγρήγορση για ένα σεβαστό χρονικό διάστημα. Αλλά…

Το παιχνίδι ξεκινάει με μια πτώση. Ένα αεροπλάνο πέφτει στον ωκεανό, κι εσύ τυχαίνει να είσαι ο μόνος επιζών. Οι όποιες ομοιότητες με το τηλεοπτικό “LOST” σταματούν εδώ. Το αλλόκοτο νησί έχει αντικατασταθεί με έναν φάρο στη μέση του πουθενά μέσα στον οποίο βρίσκεται το βαθυσκάφος – οδηγός στην θεατρική σκηνή του BIOSHOCK.

Πόσο σίγουροι είμαστε ότι η κόλαση είναι καυτή; Το BIOSHOCK προτείνει μια υγρή εκδοχή. Καθώς το βαθυσκάφος σε βυθίζει ολοένα και βαθύτερα στον πάτο του ωκεανού, το μυαλό, παίζοντας παράξενα παιχνίδια, πάει αυτόματα στην κάθοδο προς το καθαρτήριο. Αντικρίζοντας για πρώτη φορά την Rapture, την πόλη που ένας μεγαλομανής μεγιστάνας έχτισε στον πάτο του ωκεανού μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, βρίσκεσαι μπροστά σε ένα θέαμα πρωτόγνωρης αισθητικής που αποπνέει ένα άρωμα 50’s αθωότητας. Η πόλη όνειρο όμως μετατρέπεται σε έναν υγρό και μουχλιασμένο εφιάλτη και οι μέχρι πρότινος ευτυχισμένοι πολίτες σε παραμορφωμένα τέρατα έτοιμα να κατασπαράξουν τον όποιο παρείσακτο – φυσιολογικό εισβάλει στον χώρο τους.

Η μεγαλύτερη φιλοδοξία του ανθρώπου είναι να φτάσει τον Θεό. Ο Andrew Ryan επιδίωξε να φτιάξει έναν παράδεισο. Φυσικά οχυρωμένη από τον ωκεανό, η Rapture θα ήταν ο τελευταίος προμαχώνας, το έσχατο καταφύγιο για τους πάσης φύσεως αναζητούντες τον παράδεισο. Η ύβρις όμως τιμωρείται, κι έτσι η υποβρύχια Εδέμ μεταβάλλεται σε μια κλειστοφοβική αρένα γεμάτη παράφρονες μονομάχους χωρίς καμιά ελπίδα διαφυγής.

Αυτό όμως που ολοκληρώνει τον εφιάλτη είναι οι Little Sisters: τα δαιμονικά, μικρά κοριτσάκια που, κρυμμένα πίσω από την εικόνα της απόλυτης αθωότητας, κυκλοφορούν στους υγρούς χώρους της πόλης φάντασμα ψάχνοντας αδηφάγα τα πτώματα για το πολύτιμο ADAM. Άλλο ένα φιλοσοφικό κλισέ που αναδύεται μέσα από το σάπιο περιβάλλον του BIOSHOCK, φέρνοντας μας μπροστά στην διαπίστωση ότι η 2K έδωσε έναν σκεπτόμενο τίτλο, κι όχι ένα ακόμα σύγχρονο shoot ‘em up. Ή μήπως τελικά, ψάχνοντας για κρυφά νοήματα σε videogames, όντως γερνάω;