Videogames, Το Φοβικό Σύνδρομο

, Videogames, Το Φοβικό ΣύνδρομοΦόβος. Ο Απόλυτος. Σίγουρα μέσα στο top-5 των συναισθημάτων. Κι όπως όλα τα μεγαλειώδη στοιχεία που χαρακτηρίζουν την ζωή έτσι κι αυτός δεν είναι πάντα ο ίδιος. Αλλάζει μορφές αναλόγως των περιστάσεων. Υπάρχει ο φόβος του μεταφυσικού για παράδειγμα, ο φόβος του κινδύνου ή ακόμα ο φόβος του αγνώστου. Τρία κλασσικά είδη, η ύπαρξη των οποίων είναι αναμενόμενη και απολύτως υγιής. Υπάρχουν βέβαια και άλλα είδη, πολύ πιο επικίνδυνα.

Ο μικροαστικός φόβος για παράδειγμα: «θα έχω λεφτά για την δόση στο τέλος του μήνα άραγε;…», ή, «έχουμε γεμίσει αλλοδαπούς. Φοβάμαι να κυκλοφορήσω…», για να χρησιμοποιήσω απλά και μόνο δύο κλισέ φράσεις που ακούγονται από εκατομμύρια στόματα.

Ο φόβος βέβαια καταφέρνει και παραμένει απόλυτα δημοκρατικός. Ίσως και λίγο περισσότερο από άλλα συναισθήματα που η mainstream κουλτούρα προσπαθεί να μας επιβάλλει ως φιλοσοφία του τρόπου ζωής μας. Όλοι φοβόμαστε. Άλλους λιγότερο, άλλους περισσότερο, σύμφωνοι, αλλά τελικά ο φόβος μας αγκαλιάζει όλους. Και μην ακούσω χαζομαρούλες για ατρόμητους μαχητές και πολέμαρχους, γιατί μόνο η καρδούλα τους ήξερε σε τι ρυθμούς έφτανε να χτυπάει κάποιες στιγμές. Απλά, δεν άφηναν τον πανικό να τους κυριεύσει.

Ο φόβος του αγνώστου πάντως, θεωρώ ότι είναι ο πιο συχνός. Ίσως για την γενικότητα που τον διακρίνει μιας και μπορεί να επεκταθεί από το «αν υπάρχει κάποια συνέχεια μετά τον θάνατο» έως το «εάν θα φτάσει η μπαταρία του κινητού μέχρι να πάω στο γραφείο». Αυτό ακριβώς είναι και το concept στο οποίο στηρίχτηκαν , στηρίζονται και θα συνεχίσουν να στηρίζονται χολυγουντιανά, και όχι μόνο, σενάρια. Κάτι που ο μετρ, κος Alfred Hitchcock, είχε προ πολλού αντιληφθεί με αποτέλεσμα κάθε του ταινία να συνοδεύεται και από ένα αναμενόμενο σφίξιμο στο στομάχι μας. Η αγωνία ήταν για τον μετρ το 70% (το λιγότερο) της ταινίας. Όταν η πλοκή ξεκαθάριζε, η ομίχλη διαλυόταν και ξαφνικά η ιστορία και οι χαρακτήρες έμοιαζαν απομυθοποιημένοι.

Ο παράγοντας φόβος, και φυσικά η αγωνία που συνεπάγεται, δε θα μπορούσε φυσικά να λείψει από τα videogames. Πολύ περισσότερο μάλιστα, αφού στην προκειμένη περίπτωση υπάρχει 100% διαδραστικότητα. Ο παίχτης είναι αυτός που εξελίσσει την ιστορία άρα και αυτός που επηρρεάζεται πιο άμεσα από τις επιμέρους πτυχές της. Σε απλά Ελληνικά; Αυτός που φοβάται πρώτος και που πρώτος έχει να αντιμετωπίσει την αγωνία του. Θυμάστε μήπως το Doom 3; (μη μου πει κανένας την ταινία γιατί θα φάει κλωτσιές…). Μετά την εισαγωγή του παιχνιδιού, βρίσκεσαι μέσα σε ένα ζοφερό, απειλητικό σύμπαν, με την αίσθηση ότι ανά πάσα στιγμή κάτι μοχθηρό θα σου ορμήξει μέσα από το πηχτό σκοτάδι. Αυτή η μοναδική του ατμόσφαιρα έκανε το στομάχι να σφίγγεται και τον φόβο να κυριεύει το μυαλό.

Στην προσπάθεια τους να προχωρήσουν ένα βήμα παραπέρα, οι διάφοροι σεναριογράφοι επιστρατεύουν ένα σωρό κόλπα, τα οποία πολλές φορές δε διακρίνονται για την πρωτοτυπία τους. Παρόλα αυτά, τις περισσότερες φορές η ατμόσφαιρα των videogames είναι τόσο ζωντανή που κάτι τέτοιο περνάει απαρατήρητο. Γι’ αυτό άλλωστε και παιχνίδια σαν τα Resident Evil και Silent Hill διαθέτουν φανατικούς οπαδούς, σε αντίθεση με τις αντίστοιχες ταινίες που ήταν για τα σκουπίδια (ούτε καν για τα ανακυκλώσιμα…).

Λίγο πολύ βέβαια, όλα τα παιχνίδια έχουν να κάνουν με τον παράγοντα «Φόβο». Και πως θα μπορούσαν άλλωστε να κάνουν αλλιώς από την στιγμή που ετούτο το συναίσθημα είναι μέρος της ζωής του καθενός. Με την αγγλική του ορολογία, “Fear”, ο φόβος έφτασε να γίνει ακόμα και τίτλος παιχνιδιού. Μπορεί τα αρχικά της λέξης να παραπέμπουν αλλού (First Encounter Assault Recon), αλλά όλοι καταλαβαίνουμε τι θέλει να πει ο ποιητής…

Πηγή: Game 2.0

15
0

ΣΥΖΗΤΗΣΗ

Παρακολουθήστε τα σχόλια
Να ειδοποιηθώ όταν
guest

2 Σχόλια
παλαιότερο
νεώτερο
Inline Feedbacks
View all comments
fokion alexandris

χαιρετώ!
είναι γεγονός ότι τα παιχνίδια πρέπει πλέον να ποντάρουν και στην ατμόσφαιρα που “δημιουργούν” εκτός των άλλων. τα κάνει πιο αληθινά. και ο φόβος μας αγγίζει σαν ανθρώπους και τον ζούμε εντονότερα, άρα η χρήση του είναι αναπόφευκτη.
το πιο ατμοσφαιρικό παιχνίδι που έχω παίξει μέχρι τώρα ήταν το Bioshock. Με κλειστά φώτα και 2 φίλους μου μαζι ;p

Κώστας Βλαχάκης

Το παιχνίδι που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι το Phantasmagoria της Sierra. Αυτό το εξαιρετικό adventure, ένα από τα πρώτα games με βίντεο με αληθινούς ηθοποιούς. Παραγωγή 1995 για Windows 3.1 και Win 95 compatible, με 7 CD!!! για να χωρέσουν τα βίντεο. Ακατάλληλο τότε για κάτω των 18 ετών!
Απλά εξαιρετικό!

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Games Nintendo Theories

Θεωρείς Παιγνίων, The Wii Revolution

Happy, happy Birthday! Στις 19 Νοεμβρίου συμπληρώθηκαν δύο χρόνια από την στιγμή που ο άνεμος του Wii ξεκίνησε να φυσάει στις Η.Π.Α. για να παρασύρει στην συνέχεια τα πάντα στο πέρασμα του. Πέμπτη κατά σειρά κονσόλα της Nintendo, έγινε σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα η ναυαρχίδα της, φτάνοντας στον αριθμό ρεκόρ των 36,2 εκατ. τεμαχίων […]

Games Theories

Το Χάσμα των Γενεών

Ο «απόμαχος της ζωής», με γκρι κουστουμάκι και μπορντώ, μάλλινο γιλέκο κοίταζε κατευθείαν στα ενδότερα του internet cafe. Εκεί που μια παρέα από τέσσερις πιτσιρικάδες, ήταν δεν ήταν 15-16 χρονώ, απασχολούνταν στο ευγενές άθλημα του “Lineage II”. «Ε ρε νεολαία, σου λέει μετά… εγώ στην ηλικία τους…». Μη μου πείτε ότι η εικόνα αυτή δε […]

Games PlayStation Theories Xbox

Θεωρείες Παιγνίων, Το τέλος των σεναρίων

Μου φαίνεται ότι τα δέκα δάχτυλα των χεριών μου είναι παραπάνω από αρκετά για να καταμετρήσουν τα πραγματικά ενδιαφέροντα σενάρια που έφτασαν να γίνουν κινηματογραφικές παραγωγές μέσα στην τελευταία δεκαπενταετία (για να μην πω παραπάνω). Κάτι ανάλογο παρατηρώ και στον χώρο των videogames, που αποδεικνύονται άλλωστε συγγενής πρώτου βαθμού με τον αντίστοιχο κινηματογραφικό.

Games Theories

Θεωρείες Παιγνίων, Ζωή χωρίς επανάσταση είναι μισή ζωή

Crysis, Halo, Gears of War, ένας κατάλογος χωρίς τέλος. Ένας κατάλογος γεμάτος από ήρωες–υπερστρατιώτες με μοναδική τους έγνοια την υπεράσπιση του καλού. Ενάντια σε ποιο κακό όμως; οι εξωγήινοι και οι απόκοσμοι δαίμονες είναι δυο καλές εναλλακτικές, ενώ εσχάτως προστέθηκαν και οι αδίστακτοι μουσουλμάνοι. Τελικά όμως, ποιος θα μας προστατέψει από τους φύλακες; Το κοινό […]