Θεωρίες Παιγνίων | Συνεργασίες στην αυγή μιας νέας εποχής

, Θεωρίες Παιγνίων | Συνεργασίες στην αυγή μιας νέας εποχήςΓνωρίστηκα με το μαγικό κόσμο του κινηματογράφου σε πολύ μικρή ηλικία. Είμαι φαν του είδους από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Για την ακρίβεια, η σχέση μου με το σινεμά ήταν και είναι σχεδόν ερωτική: η στιγμή που σβήνουν τα φώτα και ετοιμάζομαι να βυθιστώ σε έναν διαφορετικό κόσμο, είναι, αν μη τι άλλο, μαγική. Μέσα στην κινηματογραφική αίθουσα γνώρισα τους «συνήθεις» ήρωες ενός κλασσικού πιτσιρικά και στη συνέχεια τους προσάρμοσα στην φαντασία μου καθώς εξερευνούσα τον κόσμο μέσα από τα παιχνίδια με την υπόλοιπη συμμορία στο σχολείο και στην γειτονιά.

Φυσικά, δεν ήμουν ο μοναδικός που ταυτίζοταν με τον εκάστοτε χαρακτήρα, και όπως ανακάλυψα στην πορεία, κάτι τέτοιο δεν ήταν αποκλειστικό γνώρισμα της ηλικίας. Το κακό είναι ότι, πολύ πριν κάνω εγώ αυτήν την διαπίστωση, με είχαν προλάβει οι εταιρείες παιχνιδιών…

Κάποτε αρκούσε ένα ξύλινο σπαθί για να γίνεις «Κόναν ο Βάρβαρος». Κι ύστερα ήρθε η λαίλαπα του πολιτισμού, που στην Ελλάδα εκφράστηκε ιδανικά μέσα από την «αντιπαροχή». Τα παιδιά του αναπτυγμένου κόσμου άρχισαν να χάνουν τους χώρους της έκφρασης τους, τους χώρους του παιχνιδιού. Το ξύλινο (ή και πλαστικό) σπαθί, δε μετάλλαζε πλέον σε Κόναν, ούτε καν σε κάτι πιο εκλεπτυσμένο σαν τον Συρανό, αλλά σε διακορευτή οικιακού εξοπλισμού. Η βιομηχανία παιχνιδιών ήρθε να δώσει κάποια λύση σε αυτό το διαγραφόμενο κενό. Ενισχυμένη σε τεράστιο βαθμό από τις αλματώδεις τεχνολογικές προόδους, έφτασε να προσφέρει αυτό που όλοι λίγο πολύ επιθυμήσαμε όταν είμαστε πιτσιρικάδες: την ταύτιση.

Κάπου 20 χρόνια πριν, ο 3ος Indiana Jones έκανε την εμφάνιση του στις αίθουσες της υφηλίου. Ο εν λόγω αρχαιολόγος ήταν ήδη γνωστός για τις περιπέτειες του από τις 2 προηγούμενες ταινίες του και είχε αναγνωριστεί ήδη σαν ένα ιδανικό alter-ego του εκάστοτε «κοινού θνητού». Λίγο καιρό αργότερα, υπήρξε ξανά λανσάρισμα του “Indiana Jones & the Last Crusade”, μόνο που αυτή την φορά δεν αφορούσε κινηματογραφική ταινία. Ήταν ένα adventure game βασισμένο στην ταινία, εξαιρετικό και εθιστικότατο, τηρουμένων βέβαια των αναλογιών που επιβάλλει η εποχή έκδοσης του.

Το συγκεκριμένο παιχνίδι ήταν προϊόν της Lucasarts, λατρεμένης εταιρείας videogames για τον γράφοντα, και εξαιρετικά επικερδής για το αφεντικό της George Lucas. Ο οποίος είναι μάλιστα και από τους πρώτους που αντιλήφθηκε το μέλλον της αλληλεπίδρασης μεταξύ των δύο κλάδων του entertainment, και φρόντισε να το αξιοποιήσει αναλόγως: δεν νομίζω να έχει υπάρξει άλλο προϊόν τόσο αξιοποιήσιμο όσο το Star Wars. Πολύ περισσότερο που ο Lucas, βλέποντας μπροστά, δεν υποχρέωσε τα videogames να μείνουν απλά συμπληρώματα στις κινηματογραφικές ταινίες αλλά δημιούργησε αυτόνομα σενάρια. Αυτό είναι, τουλάχιστον κατά την ταπεινή μου άποψη, η ειδοποιός διαφορά με τα υπόλοιπα movie-based videogames. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία που θα εξεταστεί σε κάποιο επόμενο post.

Πραγματικά, αν ρίξουμε μια πρόχειρη ματιά στα games που βασίστηκαν σε κινηματογραφικές ταινίες (και το αντίστροφο, γιατί όχι;) θα διαπιστώσουμε ότι το τελικό αποτέλεσμα είναι φτωχό. Κάθε blockbuster που σέβεται τον εαυτό του έχει οπωσδήποτε και ένα videogame έτοιμο για ταυτόχρονο λανσάρισμα. Καλές (Spiderman, Batman Begins), μέτριες (Hulk), ή απαράδεκτες ταινίες (Fantastic 4), όλες είχαν το απαραίτητο videogame συμπλήρωμα τους, το οποίο φώναζε από μακριά ότι πρόκειται για κλασσική περίπτωση «αρπαχτής». Ο δεκαετής ανηψιός μου, που δήλωνε λάτρης του nerd μάγου Χάρρυ Πόττερ, απογοητεύτηκε τόσο όταν έπαιξε το “Harry Potter & the Order of the Phoenix”, που δήλωσε ότι καλυτερα να διάβαζε τα μαθήματα του (!?!).

Κάτι ανάλογο αρχίζει να ισχύει και αντιστρόφως. Δημοφιλείς ψηφιακοί χαρακτήρες πέφτουν θύματα ατάλαντων σκηνοθετών που αναλαμβάνουν να τους δώσουν σάρκα και οστά, χωρίς να υπολογίζουν ότι ο κινηματογραφικός ήρωας πρέπει προτίστως να διαθέτει ψυχή… Η αρχή έγινε το 2001 με την ιεροσυλία που λέγοταν Tomb Raider (πάλι καλά που έπαιζε και η Angelina και κρατήθηκαν τα προσχήματα) και το τελειωτικό χτύπημα συνέβη πέρυσι με το Hitman. Φαίνεται ότι κάποιος πλήρωσε τον Agent 47 για να μας ξεκάνει όλους!

Οι συνέργειες μεταξύ των δύο αυτών κλάδων του entertainment είναι πολύ συχνές και αναμένεται να γίνουν ακόμα εντονότερες. Ελλείψει αμιγώς κινηματογραφικών ηρώων, σειρά έχουν οι ψηφιακοί για να διαμορφώσουν τις εναλλακτικές προσωπικότητες του καθενός από εμάς. Το πράγμα έχει προχωρήσει αρκετά: η εμφάνιση των MMORPG (Massive Multiplayer Online Role Playing Games), με πρώτο και καλύτερο το World of Warcraft, επιτρέπει ήδη, όχι απλά την διαμόρφωση ενός διαφορετικού «ΕΓΩ», αλλά και την ταυτόχρονη αλληλεπίδραση του με alter-egos άλλων χρηστών σε έναν εντελώς διαφορετικό κόσμο. Φαίνεται ότι η νέα τάξη πραγμάτων είναι ήδη εδώ ανεξάρτητα από το αν είμαστε έτοιμοι να την (απο)δεχτούμε… Γεγονός είναι ότι αν και ρομαντικός, προτιμώ πολύ περισσότερο μια νέα, ψηφιακή ταυτότητα παρά την μασημένη τροφή που μου προσφέρουν οι χολυγουντιανές majors και τα μεγάλα software houses.

15
0

ΣΥΖΗΤΗΣΗ

Παρακολουθήστε τα σχόλια
Να ειδοποιηθώ όταν
guest

0 Σχόλια
Inline Feedbacks
View all comments

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Games Nintendo Theories

Θεωρείς Παιγνίων, The Wii Revolution

Happy, happy Birthday! Στις 19 Νοεμβρίου συμπληρώθηκαν δύο χρόνια από την στιγμή που ο άνεμος του Wii ξεκίνησε να φυσάει στις Η.Π.Α. για να παρασύρει στην συνέχεια τα πάντα στο πέρασμα του. Πέμπτη κατά σειρά κονσόλα της Nintendo, έγινε σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα η ναυαρχίδα της, φτάνοντας στον αριθμό ρεκόρ των 36,2 εκατ. τεμαχίων […]

Games Theories

Το Χάσμα των Γενεών

Ο «απόμαχος της ζωής», με γκρι κουστουμάκι και μπορντώ, μάλλινο γιλέκο κοίταζε κατευθείαν στα ενδότερα του internet cafe. Εκεί που μια παρέα από τέσσερις πιτσιρικάδες, ήταν δεν ήταν 15-16 χρονώ, απασχολούνταν στο ευγενές άθλημα του “Lineage II”. «Ε ρε νεολαία, σου λέει μετά… εγώ στην ηλικία τους…». Μη μου πείτε ότι η εικόνα αυτή δε […]

Games PlayStation Theories Xbox

Θεωρείες Παιγνίων, Το τέλος των σεναρίων

Μου φαίνεται ότι τα δέκα δάχτυλα των χεριών μου είναι παραπάνω από αρκετά για να καταμετρήσουν τα πραγματικά ενδιαφέροντα σενάρια που έφτασαν να γίνουν κινηματογραφικές παραγωγές μέσα στην τελευταία δεκαπενταετία (για να μην πω παραπάνω). Κάτι ανάλογο παρατηρώ και στον χώρο των videogames, που αποδεικνύονται άλλωστε συγγενής πρώτου βαθμού με τον αντίστοιχο κινηματογραφικό.

Games Theories

Θεωρείες Παιγνίων, Ζωή χωρίς επανάσταση είναι μισή ζωή

Crysis, Halo, Gears of War, ένας κατάλογος χωρίς τέλος. Ένας κατάλογος γεμάτος από ήρωες–υπερστρατιώτες με μοναδική τους έγνοια την υπεράσπιση του καλού. Ενάντια σε ποιο κακό όμως; οι εξωγήινοι και οι απόκοσμοι δαίμονες είναι δυο καλές εναλλακτικές, ενώ εσχάτως προστέθηκαν και οι αδίστακτοι μουσουλμάνοι. Τελικά όμως, ποιος θα μας προστατέψει από τους φύλακες; Το κοινό […]