Όπως κάθε πολίτης αυτής της χώρας που συναλλάσσεται με διάφορους φορείς, οργανισμούς, εταιρείες και πληρώνει σε τακτά χρονικά διαστήματα λογαριασμούς και υποχρεώσεις, έτσι και εγώ, όπως οι περισσότεροι από εμάς, διέθετα δύο λογαριασμούς σε μια από τις συστημικές τράπεζες, εμπιστευόμενος το όνομά της και επενδύοντας στην αξιοπιστία της.
Είναι συνηθισμένο ως προς την αμεσότητα των συναλλαγών και το να μη μεταφέρουμε μετρητά μαζί μας για λόγους ασφάλειας, να έχουμε μια χρεωστική κάρτα η οποία χρησιμοποιείται για την ανάληψη μετρητών και πραγματοποίηση αγορών σε φυσικά ή διαδικτυακά καταστήματα.
Όντας πελάτης της συγκεκριμένης τράπεζας για πάνω από δέκα χρόνια, δεν υπήρξε κάποιο πρόβλημα στη χρήση της χρεωστικής κάρτας και στη λειτουργία των λογαριασμών, τουλάχιστον μέχρι τη στιγμή που λόγω μη συχνής χρήσης τους εξέφρασα την επιθυμία στην τράπεζα για τη διακοπή τους.
Όσον αφορά το λογαριασμό για τον οποίο δεν είχε εκδοθεί κάποια χρεωστική/αναλήψεων κάρτα η διαδικασία ήταν απλή, κατά την οποία σε σχετικό έλεγχο πριν το κλείσιμο του λογαριασμού, ο υπάλληλος ανέφερε το “να ελέγξουμε αν υπάρχει κάποια χρέωση για το κλείσιμο του λογαριασμού σας” και εκεί ήταν το σημείο όπου του ανέφερα πως δε γνωρίζω γιατι να έχω κάποια χρέωση αφού στην ουσία θα παρέμενα πελάτης, με το ελάχιστο υπόλοιπο του συγκεκριμένου λογαριασμού να μεταφέρεται στον κύριο λογαριασμό μου. Τελικά, με διαβεβαίωσε πως δεν υπάρχει κάποιο κόστος το κλείσιμο του λογαριασμού, κάτι που επιβεβαιώθηκε με το μηδενικό αποδεικτικό που έλαβα τη συγκεκριμένη στιγμή.
Τα πρώτα “μελανά” σημάδια της συναλλακτικής μου δραστηριότητας, τα οποία με έβαλαν σε σκέψεις για το αν θα πρέπει να απευθυνθώ σε κάποια από τις εθνικές οργανώσεις καταναλωτών ΕΚΠΟΙΖΩ και ΚΕΠΚΑ, εμφανίστηκαν εντός του 2019 λόγω των χρεώσεων σχετικά με τη χρήση της χρεωστικής κάρτας που χρησιμοποιούσα.
Πιο συγκεκριμένα, η μια περίπτωση έχει να κάνει με το ότι υπήρχε άμεση ανάγκη χρήσης μετρητών και στην περιοχή που βρισκόμουν δεν υπήρχε ΑΤΜ της τράπεζας στην οποία είμαι πελάτης, οπότε προχώρησα σε ανάληψη μετρητών από μηχάνημα αυτόματων αναλήψεων άλλης τράπεζας. Μετά την καταχώρηση του PIN και του επιθυμητού ποσού ανάληψης, εμφανίστηκε το μήνυμα για χρέωση 2.50 EUR επιπλέον του ποσού ανάληψης.
Λόγω του έκτακτου της περίστασης ολοκλήρωσα τη συναλλαγή και την επόμενη ημέρα πήγα στην τράπεζα για να ρωτήσω σχετικά με τη χρέωση αυτή, λαμβάνοντας την απάντηση ότι είναι χρέωση που επιβάλλει η άλλη τράπεζα και πως δε μπορούν να κάνουν κάτι για αυτό. Αυτό φυσικά ήταν κάτι που με βρήκε εναντίον όχι τόσο για το ποσό της χρέωσης αλλά για το ότι δεν είχα ενημερωθεί σχετικά με αυτό, θέτοντας έτσι το θέμα της διαφάνειας των συναλλαγών υπό αμφισβήτηση, μιας και θεώρησα πως οι χρεώσεις αυτές είναι καταχρηστικές και δε θα πρέπει να υπάρχουν κρυφά τέλη στις συναλλαγές μας.
Ένα ακόμα συμβάν αναφορικά με την κάρτα αναλήψεων, που λειτουργεί και σα χρεωστική, είναι το ότι εμφανίστηκε στο λογαριασμό μου μια χρέωση 6,00 EUR η οποία αφορά προμήθεια για την ανανέωση της συγκεκριμένης κάρτας, χωρίς να έχω λάβει την παραμικρή ειδοποίηση και ερώτηση από την τράπεζα σχετικά με το αν συμφωνώ με τη χρέωση αυτή, αν επιθυμώ να ανανεώσω την κάρτα μου, με την τράπεζα να προχωράει στη χρέωση του λογαριασμού μου χωρίς τη δική μου συναίνεση.
Με αυτά τα γεγονότα που έλαβαν χώρα, θεωρώ πως σαν Ευρωπαίος καταναλωτής έχω υποστεί καταχρηστικές χρεώσεις και κρυφά τέλη για συναλλαγές τις οποίες δεν έλαβα ενημέρωση πως πρόκειται να γίνουν έτσι ώστε να μπορέσω να δράσω ανάλογα, με τον όρο διαφάνεια να διαγράφεται και η αξιοπιστία στις τράπεζες να αμφισβητείται έντονα.
Πραγματοποιώντας μια σύντομη αναζήτηση σχετικά με τα δικαιώματά μου σαν Ευρωπαίος καταναλωτής, εντόπισα την καμπάνια #yourEUright, η οποία υλοποιείται υπό την αιγίδα της Γενικής Διεύθυνσης Δικαιοσύνης και Καταναλωτών, αρμόδια για την πολιτική της ΕΕ στους τομείς της δικαιοσύνης, των δικαιωμάτων των καταναλωτών και της ισότητας των φύλων, με στόχο την ενίσχυσή τους με σκοπό να παίρνουν τις σωστές αποφάσεις για τις αγορές τους.
Πιο συγκεκριμένα, η καμπάνια #yourEUright στην Ελλάδα πραγματοποιείται με την υποστήριξη των εθνικών οργανώσεων καταναλωτών ΕΚΠΟΙΖΩ και ΚΕΠΚΑ και μέσα σε άλλα δικαιώματα εστιάζει στην Αλλαγή Τράπεζας και Διαφάνεια των συναλλαγών, με περισσότερες πληροφορίες να παρουσιάζονται εδώ.
Το πρόβλημα με τα ζητήματα που αντιμετώπισα σαν πελάτης της συγκεκριμένης τράπεζας αλλά κυρίως σαν Ευρωπαίος καταναλωτής, είναι πως οι συγκεκριμένες χρεώσεις είναι καταχρηστικές και δείχνουν πως δεν υπάρχει διαφάνεια στις συναλλαγές, ενω δε θα πρέπει να υπάρχουν κρυφά τέλη στις συναλλαγές που πραγματοποιούμε.
Το θετικό είναι πως σαν Ευρωπαίοι πολίτες και καταναλωτές, δεν είμαστε μόνοι μας σε αυτό το πρόβλημα, με τα κατάλληλα εργαλεία μέσω των εθνικών οργανώσεων καταναλωτών ΕΚΠΟΙΖΩ και ΚΕΠΚΑ αλλά και το Δίκτυο Ευρωπαϊκών Κέντρων Καταναλωτών να μας δίνουν τη δύναμη να διεκδικήσουμε το δίκιο μας όταν επιχειρήσεις καταπατούν τα δικαιώματά μας και μας επιβάλλουν χρεώσεις με τρόπο που δε μπορούμε να αποφύγουμε.
Είναι σημαντικό που μπορούμε για κάθε περιστατικό που εντοπίζουμε σχετικά με τη δραστηριότητά μας με τις τράπεζες αλλά και τη διαφάνεια στις χρεώσεις που λίγο πολύ όλοι μας εντοπίζουμε κατά διαστήματα, να προβαίνουμε στις κατάλληλες ενέργειες με τη βοήθεια των αντίστοιχων φορέων σε Ελληνικό αλλά και Ευρωπαϊκό επίπεδο, δείχνοντάς μας πως δεν είμαστε μόνοι μας απέναντι στο πρόβλημα αυτό και πως μπορούμε να δικαιωθούμε προχωρώντας στις απαραίτητες ενέργειες, καταγγέλλοντας τέτοιου είδους περιστατικά.
Το παράξενο είναι οτι μιλάμε για ενιαία ευρωπαϊκή αγορά την ώρα που δεν μπορείς να διατηρείς λογαριασμό σε χώρα της ΕΕ παρά μόνο υπό προϋποθέσεις.
Οι ελληνικές τράπεζες από την άλλη, βρήκαν την κότα με τα χρυσά αυγά στους καταθέτες και τους χρεώνουν με κάθε πιθανό (αλλά και απίθανο) τρόπο και αυτό με την ανοχή (ή συμμετοχή) του κράτους που απαιτεί όλο και περισσότερες συναλλαγές να πραγματοποιούνται διατραπεζικά.
Την ίδια στιγμή η χρηματοδότηση τους είναι ανεπαρκής και μόνο όσοι έχουν πρόσβαση σε χρηματοδότηση από το εξωτερικό μπορούν να προχωρήσουν σε σοβαρές επενδύσεις.
Ποιος είπε ότι δεν μπορείς να διατηρείς λογαριασμό σε χώρα της ΕΕ; Μια χαρά μπορεί ο οποιοσδήποτε, βλέπε Revolut, N26 κ.α. χωρίς καν να μετακινηθεί από το σπίτι του.
Ανέφερες μία όπου στην ουσία δεν είναι και τράπεζα. Και γω θέλω ν’ ανοίξω στο Λιχτενστάιν αλλά μου ζητάνε μισό εκατομμύριο δολάρια. Το ίδιο ισχύει και στις άλλες χώρες όταν δεν εργάζεσαι εκεί.
Πιστεύω οι σχολιάζοντες να αντιληφθήκατε ότι η ιστορία είναι φανταστική και έχει να κάνει απλώς με τις χρεώσεις τραπεζών και τα δικαιώματα ως ευρωπαίος πολίτης. Από την δεκαετία του 90 όταν έκανες ανάληψη από ΑΤΜ άλλης τράπεζας χρεωνόσουν. Επίσης προμήθεια για ανανέωση κάρτας δεν υπάρχει, εκτός και αν το ζητήσεις επειδή ας πούμε την έχασες.