Τα αμερικανικά σχέδια για διαπλανητικές εξερευνήσεις αναθεωρούνται λόγω οικονομικής στενότητας, αλλά οι Ιάπωνες εξετάζουν την ανάπτυξη ενός «διαστημικού ασανσέρ» που θα φέρει επανάσταση στην διαστημική πρόσβαση. Και οι αστροφυσικοί μιλούν για αμέτρητους αδέσποτους πλανήτες που ίσως αλητεύουν στο Γαλαξία, ανακαλύπτουν έναν συναρπαστικό εξωπλανήτη-ωκεανό και μελετούν ό,τι απόμεινε από το «γεύμα» μιας αδηφάγας μαύρης τρύπας.
Διαβάστε τα προηγούμενα Space News Report.
————————————————————————————————————————————
Στον Άρη και στην Ευρώπη –μετά πολλών εμποδίων
Την περασμένη Πέμπτη, η NASA παραδέχτηκε πως ο προτεινόμενος προϋπολογισμός της υπηρεσίας για το οικονομικό έτος 2013 δεν επαρκεί για την επίτευξη των περισσότερων βασικών εξερευνητικών στόχων της ερχόμενης δεκαετίας. Συγκεκριμένα, η οικονομική στενότητα ακυρώνει την έναρξη της προσπάθειας που θα αποσκοπούσε σε επιστροφή γεωλογικού δείγματος από τον Άρη, θέτει σε κίνδυνο βασικές αποστολές στους εξωτερικούς πλανήτες και καθυστερεί την εκτόξευση μικρότερων αποστολών. Όπως είδαμε και σε προηγούμενο Space News Report, η πρόταση του Μπαράκ Ομπάμα μειώνει το κονδύλι για διαπλανητικές εξερευνήσεις κατά $309 εκατ. Έτσι όπως διαμορφώνεται η κατάσταση, οι ήδη δρομολογημένες αποστολές εξερεύνησης αποκτούν ακόμα μεγαλύτερη σπουδαιότητα: το Mars Science Laboratory (Curiosity) που βρίσκεται εν πλω για τον Κόκκινο Πλανήτη, και το Διαστημικό Τηλεσκόπιο James Webb που θα εκτοξευτεί τον Οκτώβριο του 2018. «Ας κάνουμε υπομονή», δήλωσε χαρακτηριστικά ο Charles Bolden, διευθυντής της NASA και πρώην αστροναύτης. «Ας φάμε από την πίτα που έχουμε, προτού δαγκώσουμε την επόμενη». Η μείωση της χρηματοδότησης σταματά την δρομολογημένη συνεργασία με την Ευρώπη σε ό,τι αφορά την εξερεύνηση του Άρη –και η Γηραιά Ήπειρος θα πρέπει να προχωρήσει μόνη της, ίσως σε συνεργασία με τη Ρωσία. Ίσως η επόμενη αμερικανική αποστολή στον Κόκκινο Πλανήτη να είναι μια μικρού κόστους και συγκεκριμένης εστίασης αποστολή το 2018. Στο μεταξύ, εδώ και μια δεκαετία, μια φιλόδοξη αποστολή για την εξερεύνηση του δορυφόρου του Δία, Ευρώπη, είναι στα σκαριά αλλά τώρα θα πρέπει να αναθεωρηθεί. Ο δορυφόρος αυτός συγκεντρώνει έντονο ενδιαφέρον, αφού στο υπέδαφός του διαθέτει έναν τεράστιο ωκεανό ο οποίος ίσως φιλοξενεί μορφές ζωής. Από την άλλη μεριά, και η ήπειρος Ευρώπη σχεδιάζει αποστολή στην… Ευρώπη, με την ονομασία JUICE (Jupiter Icy Moons Explorer), με κόστος 1 δισεκ. ευρώ, το μέλλον της οποίας θα κριθεί τον Απρίλιο.
————————————————————————————————————————————
Γιαπωνέζοι σχεδιάζουν το «διαστημικό ασανσέρ»
Κι όπως έχουμε τονίσει από αυτήν εδώ τη στήλη, η ευρεία εξερεύνηση και εκμετάλλευση του διαστήματος δεν πρόκειται να αρχίσει ποτέ, εάν δεν υπάρξει κάποια ριζοσπαστική μέθοδος μετάβασης σε τροχιά. Μια τέτοια μέθοδος θα μπορούσε να είναι ο περίφημος «διαστημικός ανελκυστήρας». Στις 22 Φεβρουαρίου, η ιαπωνική εταιρεία Obayashi εκδήλωσε την πρόθεσή της να κατασκευάσει ένα τέτοιο ανελκυστήρα μέχρι τα μέσα του αιώνα. Το σύστημα θα μπορούσε να μεταφέρει επιβάτες και φορτία με ταχύτητα 200 χλμ την ώρα σε ύψος γεωστατικής τροχιάς (36.000 χλμ) μέσα σε μια βδομάδα. Γεωστατική τροχιά είναι εκείνη στην οποία ο δορυφόρος που κινείται σε αυτήν παραμένει «ακίνητος» αφού η ταχύτητα περιφοράς του συμπίπτει με την ταχύτητα της περιστροφής της Γης. Ο ανελκυστήρας θα είναι ένα «καλώδιο» που θα ξεκινήσει από ύψος 96.000 χλμ και θα φτάνει στην επιφάνεια του πλανήτη μας. Το τμήμα πάνω από τα 36.000 χλμ θα λειτουργεί ως αντίβαρο κι έτσι το σύστημα θα παραμένει σταθερό. Πάνω σε αυτό θα μπορεί να κινείται ένα 30θέσιο «βαγόνι» με βοήθεια μαγνητών. Οι επιβάτες θα αποβιβάζονται σε έναν διαστημικό σταθμό με εγκαταστάσεις διαβίωσης. Οι διαστημικοί ανελκυστήρες είναι μια μέθοδος που έγινε δημοφιλής χάρη στο μυθιστόρημα του αείμνηστου Άρθουρ Κλαρκ Fountains of Paradise. Ένα από τα μεγαλύτερα τεχνικά εμπόδια είναι η ανεύρεση ενός αρκετά ανθεκτικού αλλά και ελαφριού υλικού για το απίστευτα μακρύ καλώδιο. Οι Γιαπωνέζοι πιστεύουν ότι το υλικό αυτό μπορεί να είναι οι μικροσκοπικοί νανοσωλήνες άνθρακα που αναπτύχθηκαν στη δεκαετία του 1990. Ο Κλαρκ είχε πει πως οι διαστημικοί ανελκυστήρες θα γίνουν πραγματικότητα 50 χρόνια αφότου όλοι σταματήσουν να γελούν με την ιδέα. Και μάλλον τα γέλια έχουν πάψει ήδη.
————————————————————————————————————————————
Οι «αλήτες» του Γαλαξία
Ο Γαλαξίας μας μπορεί να βρίθει από «αδέσποτους πλανήτες», κόσμους που αλωνίζουν στο διάστημα αντί να περιφέρονται «αξιοπρεπώς» γύρω από κάποιο άστρο-ήλιο. Αυτοί οι πλανήτες-νομάδες (κάτι σαν την Σελήνη στην παλιά σειρά επιστημονικής φαντασίας Space 1999) ίσως είναι πολύ κοινοί, σύμφωνα με μια πρόσφατη μελέτη η οποία λέει πως μπορεί να υπάρχουν 100.000 φορές περισσότεροι αδέσποτοι πλανήτες απ’ όσοι είχαν αρχικά υποτεθεί. Αν υπάρχουν, αυτά τα ιδιαίτερα ουράνια σώματα θα ανήκουν σε μια ριζικά νέα κατηγορία εξωγήινων κόσμων, και αναμένεται να κλονίσουν συθέμελα τις υπάρχουσες θεωρίες περί σχηματισμού των πλανητών. Άραγε ένας αδέσποτος πλανήτης θα μπορούσε να φιλοξενήσει ζωή; Η απάντηση είναι καταφατική, παρότι ένας τέτοιος κόσμος θα κινείται στο παγωμένο διαστρικό κενό, μακριά από τις ζωογόνες ακτίνες ενός ήλιου. Ίσως να διαθέτει πυκνή ατμόσφαιρα και αρκετή εσωτερική θερμότητα για να φιλοξενεί ζωή βακτηριακής μορφής. Τέτοιοι πλανήτες ίσως είναι παγωμένα σώματα όπως εκείνα που βρίσκονται στη Ζώνη Kuiper, στις παρυφές του Ηλιακού Συστήματος, ή αεριώδεις γίγαντες σαν τον Δία και τον Κρόνο. Η εξερεύνηση των εξωπλανητών (πλανητών άλλων ηλιακών συστημάτων) προχωρά με ραγδαίους ρυθμούς, αλλά στο πλήθος των 700 εξωπλανητών που έχουν ανακαλυφθεί μέχρι σήμερα, οι επιστήμονες έχουν εντοπίσει μερικούς που δεν διαθέτουν διακριτό ήλιο. Οι αστρονόμοι ελπίζουν πως με την επόμενη, εξελιγμένη γενιά διαστημικών τηλεσκοπίων, όπως το James Webb, που όπως είδαμε θα εκτοξευτεί το 2018, αλλά και το υπό σχεδιασμό Wide Field Infrared Survey Telescope, θα μπορέσουν να διαλευκάνουν, μεταξύ άλλων, το μυστήριο των αδέσποτων πλανητών. Δεν γνωρίζουν ακόμα αν αυτοί οι κόσμοι ξέφυγαν από την τροχιά τους και περιπλανώνται στο διάστημα, ή αν σχηματίστηκαν εκεί.
————————————————————————————————————————————
Ένας εξωπλανήτης-ωκεανός
Κι ενώ οι θεωρίες για τους αδέσποτους πλανήτες βρίσκονται ακόμα στα αρχικά τους στάδια, οι ανακαλύψεις σε ό,τι αφορά τους «νορμάλ» εξωπλανήτες συνεχίζονται ακάθεκτες. Νεότερες παρατηρήσεις του διαστημικού τηλεσκοπίου Hubble αποκάλυψαν την ύπαρξη ενός νέου είδους εξωπλανήτη, ενός κόσμου αποτελούμενου αποκλειστικά από νερό ο οποίος είναι καλυμμένος από πυκνή ατμόσφαιρα υδρατμών. Ο πλανήτης είναι μικρότερος από τον Ουρανό αλλά μεγαλύτερος από τη Γη και βαφτίστηκε GJ 1214b. Πρόκειται για μια «υπεργαία» (super-Earth) η οποία ανακαλύφθηκε το 2009, έχει διάμετρο 2,7 μεγαλύτερη από εκείνη του πλανήτη μας και βάρος 7 φορές μεγαλύτερο. Ο πλανήτης βρίσκεται σε τροχιά γύρω από έναν ερυθρό νάνο –ένα μικρό και σχετικά «ψυχρό» ήλιο- και περιφέρεται γύρω του σε απόσταση 2 εκατ. χλμ. Η θερμοκρασία της επιφάνειάς του ανέρχεται σε 230ο C. Το 2010 αναφέρθηκε ότι είχε μετρηθεί η ατμόσφαιρά του και ότι αποτελείτο σχεδόν αποκλειστικά από νερό. Σύμφωνα με τα νέα δεδομένα, μια πλανητικής κλίμακας ομίχλη καλύπτει τον GJ 1214b. Επειδή η μάζα και το μέγεθος του πλανήτη είναι γνωστά, υπολογίστηκε η πυκνότητα του πλανήτη που είναι μόλις 2 γραμμάρια ανά κυβικό εκατοστό (η πυκνότητα της Γης είναι 5,5). Αυτό σημαίνει ότι ο GJ 1214b διαθέτει πολύ περισσότερο νερό παρά βράχο, ενώ οι υψηλές θερμοκρασίες και οι υψηλές πιέσεις ίσως δημιουργούν εξωτικές μορφές νερού όπως «καυτός πάγος» ή «υπερρευστό νερό», μορφές που είναι παντελώς ξένες με την καθημερινή μας εμπειρία. Ο GJ 1214b βρίσκεται στον αστερισμού του Οφιούχου και απέχει 40 έτη φωτός. Το πεδίο μελέτης των εξωπλανητών είναι ίσως ο ταχύτερα αναπτυσσόμενος κλάδος της Αστροφυσικής και οι γνώσεις που προκύπτουν από αυτόν ίσως ρίξουν περισσότερο φως στα αναπάντητα ερωτήματα περί εξωγήινης ζωής.
————————————————————————————————————————————
Τα απομεινάρια του «γεύματος» μιας μαύρης τρύπας
Αστρονόμοι που χρησιμοποιούν το Διαστημικό Τηλεσκόπιο Hubble της NASA ίσως ανακάλυψαν ένα σμήνος νεαρών, γαλάζιων άστρων που βρίσκονται γύρω από μια μαύρη τρύπα ενδιάμεσης μάζας. Οι επιστήμονες θεωρούν πως η μαύρη τρύπα βρισκόταν κάποτε στον πυρήνα ενός νάνου-γαλαξία ο οποίος έχει πλέον αποσυντεθεί. Οι μαύρες τρύπες είναι ίσως τα εξωτικότερα ουράνια σώματα που έχουν ανακαλυφθεί μέχρι στιγμής: είναι σβησμένοι ήλιοι με ασύλληπτα πυκνή μάζα και βαρυτικό πεδίο τόσο έντονο που ούτε καν το φως δεν μπορεί να διαφύγει από αυτούς. Ο όρος «μαύρη τρύπα» επινοήθηκε από τον Αμερικανό φυσικό Τζων Ουήλερ. Αν μπορούσαμε να συμπιέσουμε τη Γη στο μέγεθος ενός κερασιού, θα την είχαμε μετατρέψει σε μία μαύρη τρύπα. Οι αστρονόμοι γνωρίζουν πώς καταρρέουν τα μαζικά άστρα για να σχηματίσουν μαύρες τρύπες αλλά δεν είναι ακόμα ξεκάθαρο το πώς οι υπερμαζικές μαύρες τρύπες, που μπορεί να έχουν δισεκατομμύρια φορές τη μάζα του Ήλιου, σχηματίζουν τους πυρήνες των γαλαξιών. Σύμφωνα με μια θεωρία, οι υπερμαζικές μαύρες τρύπες ίσως προκύπτουν από συγχώνευση μικρότερων μαύρων τρυπών. Το 2009 ανακαλύφθηκε μια «μέσων βαρών» μαύρη τρύπα. Γνωστή με την ονομασία HLX-1 (Hyper-Luminous X-ray source 1) η μαύρη τρύπα έχει μάζα 20.000 φορές μεγαλύτερη από εκείνης του Ήλιου και βρίσκεται στις παρυφές του γαλαξία ESO 243-49, σε απόσταση 290 εκατομμυρίων ετών φωτός από τη Γη. Τα νέα στοιχεία δείχνουν πως, η ένταση και το χρώμα του φωτός της HLX-1 ίσως επισημαίνουν την παρουσία ενός σμήνους νεαρών άστρων, με διάμετρο 250 έτη φωτός, το οποίο περιβάλλει τη μαύρη τρύπα. Τέτοια νεαρά αστρικά σμήνη ανακαλύπτονται συχνά μέσα σε γαλαξίες, όχι όμως έξω από αυτούς, όπως το σμήνος που βρέθηκε γύρω από την HLX-1. Συνεπώς η πιθανή ερμηνεία είναι πως η HLX-1 αποτελούσε κάποτε την κεντρική μαύρη τρύπα ενός νάνου γαλαξία.
————————————————————————————————————————————
Θανάσης Βέμπος
www.vembos.gr
Πάντα άκρως ενδιαφέροντα και συναρπαστικά τα νέα που παρουσιάζετε! Αυτό που μου προκαλεί πολύ μεγάλη εντύπωση, είναι οτι στα forums πολλών sites για διαστημικά νέα, διαβάζω σχόλια αμερικανών πολιτών, οι οποίοι γκρινιάζουν οτι η NASA θα πρέπει να ‘κάτσει στ αυγά της’ τη στιγμή που η αμερική είναι χρεοκοπημένη(!) και παλεύει να συμμαζέψει το τρισεκατομμυριων δολλαρίων δημόσιο χρέος της! Θα νόμιζε κανείς οτι η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα στον κόσμο που αντιμετωπίζει αυτά τα προβλήματα, έτσι όπως μας τα παρουσιάζουν οι εγχώριοι! Υπάρχουν και κάποιοι αμερικανοί που φωνάζουν οτι οι ΗΠΑ δεν θα την ΄παλέψουν’ με το χρέος τους και θα έχουν προβλήματα, και φωνάζουν για τα χρήματα που ξοδεύει η NASA! Εϊναι πραγματικά καταθλιπτικό αυτό το επιχείρημα εναντίον της διαστημικής εξερεύνησης, την στιγμή που η Αμερική έχει σπαταλήσει τρισεκατομμύρια(!) δολλάρια την τελευταία δεκαετία στους πολέμους που άνοιξε στην Μέση Ανατολή. Και χάρηκα πάρα πολύ με την αναφορά σας στο Space:1999, όντας φίλος της σειράς. Σίγουρα η σειρά έκανε γελοιότητες, υπερβολές και σωρεία λαθών όσων αφορά την επιστημονική ορολογία και θα έπρεπε να είναι πολύ πιο προσεκτική όσον αφορά την διαχείρηση του θέματός της Σελήνης να ταξιδέυει μέσα στον γαλαξία (και η δέυτερη σεζόν ήταν για πέταμα!) αλλά κρατάω… Συνέχεια »
@Λεωνίδας. Ευχαριστώ ακόμα μια φορά. Όπως πάντα οι Αμερικανοί κάνουν “την τρίχα τριχιά” και δεν έχουν πια και μεγάλη σχέση με το έθνος που αποτελούσαν πριν μερικές δεκαετίες. Σημεία των καιρών. Και για να χρησιμοποιήσουμε την πολύπαθη φράση, “λεφτά υπάρχουν”, άλλο πράγμα η δαπάνη κι άλλο η επένδυση. Γιατί με το πρώτο χάνεις τα λεφτά, με το δεύτερο, τα “αυγαταίνεις”. Και πάλι όμως, εξαρτάται με βάση ποιο χρονικό ορίζοντα μιλάμε.
Το Space 1999 το παρακολουθούσα φανατικά κάθε Παρασκευή (νομίζω) με ρίγη συγκινήσεως (τότε πήγαινα Β γυμνασίου) και τα εφέ του φάνταζαν κυριολεκτικά απίστευτα. Τότε με την παρέα μου είχαμε φτιάξει μοντέλα των “τηλεκλειδιών” και των λέιζερ απο ξύλο και χαρτόνι με φωτάκια και μπαταρίες, είχαμε φτιάξει “Αετούς” απο χαρτί, φελιζόλ και καλαμάκια απο σουβλάκια -μέχρι που είχαμε ράψει και μπουφάν με τα σήματα της σεληνοβάσης Άλφα…
Το γεγονός ότι η ε.φ. είναι δυσεύρετη πλέον, φανερώνει και πολλά για τους υπάρχοντες ορίζοντες…
Τί μου θυμήσατε τώρα! Το Space:1999 ήταν από τις πρώτες εκπομπές, αν όχι η πρώτη που άρχισε να εκπέμπει το Mega τον Δεκέμβρη του 1989, και ναι ήταν Παρασκευή, στις 3μ.μ το θυμάμαι ακόμα! Ήμουν 10 χρονών τότε. Και έτρεχα σαν μαραθωνοδρόμος απο το δημοτικό τότε, για να προλάβω να το παρακολουθήσω! Στο σχολείο το αναβιώναμε θεατρικά μεταξύ μας με άλλα παιδιά. Ήμασταν και μεις εξερευνητές της σεληνοβάσης Άλφα που ανακαλύπταμε το Σύμπαν! Είχα ‘ανακαλύψει’ την διαστημική εξερεύνηση λίγα χρόνια πριν όταν τυχαία είχα παρακολουθήσει την ταινία ‘Marooned’ με τον Γκρέγκορυ Πεκ και τον Τζην Χάκμαν στην τότε κρατική τηλεόραση, ένα βράδυ που δεν μπορούσα να κοιμηθώ, και ήταν η καλύτερη αϋπνία που είχα ποτέ! Τα συναισθήματά μου όταν το παρακολούθησα, νομίζω ήταν εφάμιλλα μιας πνευματιστικής εμπειρίας! Για μένα αυτά τα δυο σώου φάνταζαν στα γεμάτα δέος παιδικά μου μάτια σαν τα πιο όμορφα πράγματα που είχα δει ποτέ! Έτσι άρχισε η ενασχόλησή μου με την αστρονομία και τα διαστημικά θέματα. Και ακόμα θυμάμαι το δέος και το θαυμασμό που ένιωθα όταν το Voyager 2 φωτογραφιζε τον Ποσειδώνα το 1989 και μπροστά στα μάτια μου έβλεπα να στροβιλίζεται μια θαυμαστή γαλάζια σφαίρα! Και αυτό με έφερε σήμερα να αναρωτιέμαι και… Συνέχεια »
Όσον αφορά τις επανδρωμένες πτήσεις στη Σελήνη, αναφέρομαι στους συνομωσιολόγους, προς αποφυγή παρεξηγήσεων! Άλλο ένα σημάδι πολιτισμικής παρακμής!
@Λεωνίδας. Χμμ, αναφερόμουν στο… προϊστορικό 1977 και όχι στο 1989, όταν το νεότευκτο Mega ξεκίνησε να ξαναμεταδίδει το Space 1999 (το ξαναπαρακολούθησα και ευτυχώς απ’ όσο θυμάμαι δεν μετέδωσε το δεύτερο ανεκδιήγητο season). Το Marooned είναι απο τις ελάχιστες ταινίες που προσεγγίζουν την αστροναυτική με “ρεαλιστικό” τρόπο (πχ Countdown, Conquest of Space, Destination Moon, 2001 κ.α.). Είχα γράψει κάποτε ένα σχετικό άρθρο στην Πτήση -ίσως το ανεβάσω κάποια στιγμή στην ιστοσελίδα μου. Όσο για τους συνωμοσιολόγους… Τέλος πάντων… Ομως επειδή βλέπω ότι ίσως έχουμε πολλά να πούμε, θα σας πρότεινα μια συνάντηση, αν μένετε Αθήνα. Στείλτε μου ένα e-mail στο thanassis@Θανάσης Βέμπος.gr για κανονίσουμε πότε θα μπορούσατε να περάσετε απο το γραφείο μου αν έχετε χρόνο.
Κύριε Βέμπο σας ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση! Βεβαίως, θα χαρώ πολύ να σας συναντήσω από κοντά. Μένω Αθήνα, και επειδή από πολύ πρόσφατα είμαι και…άνεργος, ελέω ‘κρισης’, έχω αρκετό χρόνο. Θα σας στείλω ένα e-mail για τα περαιτέρω.
Αυτό το “διαστημικό ασανσέρ”, σαν κατασκευή, πώς θα αντιδράει σε περίπτωση σεισμού; Και πώς ακριβώς θα γίνεται η ανέγερση και η συντήρηση σε τέτοια ύψη; Τρομακτικό μού ακούγεται.
Ευχαριστώ πάρα πολύ κύριε Βέμπο για τα τελευταία νέα! Να είστε καλά να μας ενημερώνετε!
(Αργήσατε λιγάκι αυτή τη φορά και ανησύχησα!)
Dimitris, Είναι δική μου η καθυστέρηση μιας και απουσίαζα στο εξωτερικό για επαγγελματικούς λόγους οπότε και άργησα να δημοσιέυσω το κείμενο του Θανάση Βέμπου. Κάθε Τετάρτη είναι η “επίσημη” ημέρα δημοσίευσης του Space News Report 🙂
Το διαστημικό ασανσέρ είναι ίσως η μόνη πραγματικά ουσιαστική λύση για τη μεταφορά φορτίων σε τροχιά και την ανάπτυξη της εκμετάλευσης αλλά και της εξερεύνησης του διαστήματος. Σίγουρα αποτελεί μια τεράστια τεχνολογική πρόκληση στον τομέα της ανάπτυξης υλικών με τόσο ιδιαίτερα μηχανικά χαρακτηριστικά αλλά νομίζω πως πλέον η επιστήμη έχει φτάσει στο σημείο που μπορεί να ξεπεράσει τα όποια προβλήματα και αυτό τουλάχιστον δείχνουν και οι δοκιμές συστημάτων ανύψωσης που έχουν ξεκινήσεις εδώ και 2-3 χρόνια στις ΗΠΑ. Επίσης οι επενδύσεις που χρειάζονται για ένα τέτοιο έργο δεν αποτελούν πλέον τροχοπέδη αφού τα οικονομικά ωφέλη της κοινοπραξίας που θα το κατασκευάσει θα είναι τεράστια.Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι κάτι τέτοιο προϋποθέτει τη σύμπραξη πολλών εθνών και ίσως αναπόφευκτα των υπερδυνάμεων κάτι που σε αυτόν τον καιρό με την επανέναρξη του ψυχρού πολέμου και την σοβινιστική εξωτερική πολιτική της Κίνας φαντάζει αδύνατον. Μια σύμπραξη πάντως ΗΠΑ-Ευρώπης-Ιαπωνίας-Κορέας (ίσως και Ινδίας) θα μπορούσε να πραγματοποιήσει ένα τέτοιο έργο αν και ανάμεσα τους πλέον ο οικονομικός υπόγειος πόλεμος που έχει ξεσπάσει είναι τόσο μεγάλος που το βλέπω λίγο δύσκολο να συνεργαστούν.
Διαστημικό Ασανσέρ=Fountains of Paradise by Arthur Clarke. Όχι από τα καλύτερα, αλλά…ενδιαφέρον! Ο Μεγάλος Κλαρκ προφήτης για ακόμα μία φορά…
@Kostas. Για την ακρίβεια, η ιδέα του διαστημικού ανελκυστήρα μάλλον είναι του Σοβιετικού Αμπαρτσουμιάν που είχε προτείνει κάτι σχετικό απο τη δεκαετία του 1960 (νομίζω το αναφέρει και ο Κλαρκ στο Fountains of Paradise). Αν και βέβαια τα μεγάλα πνεύματα συνήθως συναντώνται σε ό,τι αφορά τις πρωτότυπες ιδέες.
@x-com. Πράγματι υπάρχουν πολλά τεχνικά προβλήματα που μοιάζουν αξεπέραστα. Στο τ. 269 του περιοδικού Πτήση & Διάστημα (Φεβ. 2008) είχα δημοσιεύσει ένα άρθρο για τους διαστημικούς ανελκυστήρες. Ίσως να το ανεβάσω στο site μου όταν βρω χρόνο (να δούμε πότε θα γίνει αυτό…)