Videogames, Το Φοβικό Σύνδρομο

Φόβος. Ο Απόλυτος. Σίγουρα μέσα στο top-5 των συναισθημάτων. Κι όπως όλα τα μεγαλειώδη στοιχεία που χαρακτηρίζουν την ζωή έτσι κι αυτός δεν είναι πάντα ο ίδιος. Αλλάζει μορφές αναλόγως των περιστάσεων. Υπάρχει ο φόβος του μεταφυσικού για παράδειγμα, ο φόβος του κινδύνου ή ακόμα ο φόβος του αγνώστου. Τρία κλασσικά είδη, η ύπαρξη των οποίων είναι αναμενόμενη και απολύτως υγιής. Υπάρχουν βέβαια και άλλα είδη, πολύ πιο επικίνδυνα.

Ο μικροαστικός φόβος για παράδειγμα: «θα έχω λεφτά για την δόση στο τέλος του μήνα άραγε;…», ή, «έχουμε γεμίσει αλλοδαπούς. Φοβάμαι να κυκλοφορήσω…», για να χρησιμοποιήσω απλά και μόνο δύο κλισέ φράσεις που ακούγονται από εκατομμύρια στόματα.

Ο φόβος βέβαια καταφέρνει και παραμένει απόλυτα δημοκρατικός. Ίσως και λίγο περισσότερο από άλλα συναισθήματα που η mainstream κουλτούρα προσπαθεί να μας επιβάλλει ως φιλοσοφία του τρόπου ζωής μας. Όλοι φοβόμαστε. Άλλους λιγότερο, άλλους περισσότερο, σύμφωνοι, αλλά τελικά ο φόβος μας αγκαλιάζει όλους. Και μην ακούσω χαζομαρούλες για ατρόμητους μαχητές και πολέμαρχους, γιατί μόνο η καρδούλα τους ήξερε σε τι ρυθμούς έφτανε να χτυπάει κάποιες στιγμές. Απλά, δεν άφηναν τον πανικό να τους κυριεύσει.

Ο φόβος του αγνώστου πάντως, θεωρώ ότι είναι ο πιο συχνός. Ίσως για την γενικότητα που τον διακρίνει μιας και μπορεί να επεκταθεί από το «αν υπάρχει κάποια συνέχεια μετά τον θάνατο» έως το «εάν θα φτάσει η μπαταρία του κινητού μέχρι να πάω στο γραφείο». Αυτό ακριβώς είναι και το concept στο οποίο στηρίχτηκαν , στηρίζονται και θα συνεχίσουν να στηρίζονται χολυγουντιανά, και όχι μόνο, σενάρια. Κάτι που ο μετρ, κος Alfred Hitchcock, είχε προ πολλού αντιληφθεί με αποτέλεσμα κάθε του ταινία να συνοδεύεται και από ένα αναμενόμενο σφίξιμο στο στομάχι μας. Η αγωνία ήταν για τον μετρ το 70% (το λιγότερο) της ταινίας. Όταν η πλοκή ξεκαθάριζε, η ομίχλη διαλυόταν και ξαφνικά η ιστορία και οι χαρακτήρες έμοιαζαν απομυθοποιημένοι.

Ο παράγοντας φόβος, και φυσικά η αγωνία που συνεπάγεται, δε θα μπορούσε φυσικά να λείψει από τα videogames. Πολύ περισσότερο μάλιστα, αφού στην προκειμένη περίπτωση υπάρχει 100% διαδραστικότητα. Ο παίχτης είναι αυτός που εξελίσσει την ιστορία άρα και αυτός που επηρρεάζεται πιο άμεσα από τις επιμέρους πτυχές της. Σε απλά Ελληνικά; Αυτός που φοβάται πρώτος και που πρώτος έχει να αντιμετωπίσει την αγωνία του. Θυμάστε μήπως το Doom 3; (μη μου πει κανένας την ταινία γιατί θα φάει κλωτσιές…). Μετά την εισαγωγή του παιχνιδιού, βρίσκεσαι μέσα σε ένα ζοφερό, απειλητικό σύμπαν, με την αίσθηση ότι ανά πάσα στιγμή κάτι μοχθηρό θα σου ορμήξει μέσα από το πηχτό σκοτάδι. Αυτή η μοναδική του ατμόσφαιρα έκανε το στομάχι να σφίγγεται και τον φόβο να κυριεύει το μυαλό.

Στην προσπάθεια τους να προχωρήσουν ένα βήμα παραπέρα, οι διάφοροι σεναριογράφοι επιστρατεύουν ένα σωρό κόλπα, τα οποία πολλές φορές δε διακρίνονται για την πρωτοτυπία τους. Παρόλα αυτά, τις περισσότερες φορές η ατμόσφαιρα των videogames είναι τόσο ζωντανή που κάτι τέτοιο περνάει απαρατήρητο. Γι’ αυτό άλλωστε και παιχνίδια σαν τα Resident Evil και Silent Hill διαθέτουν φανατικούς οπαδούς, σε αντίθεση με τις αντίστοιχες ταινίες που ήταν για τα σκουπίδια (ούτε καν για τα ανακυκλώσιμα…).

Λίγο πολύ βέβαια, όλα τα παιχνίδια έχουν να κάνουν με τον παράγοντα «Φόβο». Και πως θα μπορούσαν άλλωστε να κάνουν αλλιώς από την στιγμή που ετούτο το συναίσθημα είναι μέρος της ζωής του καθενός. Με την αγγλική του ορολογία, “Fear”, ο φόβος έφτασε να γίνει ακόμα και τίτλος παιχνιδιού. Μπορεί τα αρχικά της λέξης να παραπέμπουν αλλού (First Encounter Assault Recon), αλλά όλοι καταλαβαίνουμε τι θέλει να πει ο ποιητής…

Πηγή: Game 2.0